Dokonania Kongresu Polonii Amerykańskiej.

Artykuł ukazał się w Gwieździe Polarnej, Dzienniku Związkowym oraz Wiadomościach Polskich, Rosja 2014, Wspólnota Polska 2014.

Kongres Polonii Amerykańskiej to największa organizacja polonijna na świecie. Powstała w czerwcu 1944 r. w mieście Buffalo, w stanie Nowy Jork. Udział w zebraniu założycielskim wzięło ponad 2500 aktywistów polonijnych i polskich księży z terenu całych Stanów Zjednoczonych a ściślej mówiąc z 26 stanów. Celem tego zjazdu było – zjednoczyć wszystkich Polaków i Amerykanów polskiego pochodzenia w celu zapewnienia egzystencji wolnego i niepodległego państwa polskiego po zakończeniu II wojny światowej. Jak wiemy z historii, tego celu nie zrealizowano, ale można śmiało powiedzieć, że proces tworzenia Kongresu Polonii Amerykańskiej był największym akcją jednoczenia Polonii w celu zapewnienia Polsce niepodległości. Stworzono ogromną federacyjną organizację zrzeszającą w najlepszych czasach ok. 10 milionów Amerykanów polskiego pochodzenia i Polaków mieszkających w Stanach Zjednoczonych a ich charyzmatyczni liderzy dawali wspaniały przykład jak budować polski lobbing w Stanach Zjednoczonych.

KPA nie była jednak pierwszą organizacją tego typu w USA. Poprzedzały ją Komitet Obrony Narodowej (Polish National Defense Committee) założony w 1912 roku, który popierał Józefa Piłsudskiego oraz Wydział Narodowy (Polish National Department) powstały w 1916 roku, który utożsamiał się z, Romanem Dmowskim. W sierpniu 1918 roku w Detroit, w stanie Michigan, Wydział Narodowy założył Kongres Wychodźstwa Polskiego (Congress of the Polish Emigration), popierający odzyskanie niepodległości Polski. Zebrano wtedy ponad 5 mln dolarów (100 mln dolarów obecnych) w ramach materialnej pomocy dla Polski.

Jeden z członków Wydziału Narodowego – Związek Sokołów Polskich –pomagał w rekrutacji polskiej ochotniczej armii. Walczyć o wolną Polskę pojechało 20 tys. ochotników spośród Polaków w Ameryce. Co  więcej uzyskano poparcie rządu Stanów Zjednoczonych dla tej inicjatywy. Słynna Błękitna Armia licząca około100-tysięcy Polaków emigrantów z Kanady, Stanów Zjednoczonych i Europy Zachodniej, głównie Francji. Był to chyba największy wkład polskich imigrantów w sprawę polską w historii Polonii. W roku 1921 roku, kiedy niepodległość Polski była już zatwierdzonym faktem, Wydział Narodowy i Kongres Wychodźstwa Polskiego zostały rozwiązane.

Ostatnie lata wyraźnie pokazują spadek zainteresowania sprawami Polonii przez samą Polonię. Nie interesują się nami media w Polsce ani w Stanach Zjednoczonych. W zasadzie można odnieść wrażenie, że po zrealizowaniu celu włączenia Polski do NATO skończyła się pewna era. Liderzy współczesnych organizacji polonijnych podejmują indywidualne akcje z punktu widzenia danej organizacji. Brak jest myślenia z punktu widzenia Polonii jako całości, dominują lokalne przedsięwzięcia. Każdy raczej stroni od angażowania się w politykę na emigracji a organizacje polonijne to doskonałe abc amerykańskiej polityki. Kto kreuje politykę polskiej grupy etnicznej w USA-trudno powiedzieć.

W dobie braku wizji i celów dla Polonii czas chyba przypomnieć wielkich liderów Polonii i wspomnieć o ich dokonaniach tym bardziej, że zbliża się 70 rocznica utworzenia Kongresu Polonii Amerykańskiej w Stanach Zjednoczonych.

W tym artykule chciałbym przypomnieć największe dokonania Kongresu Polonii Amerykańskiej i jego przywódców: Karola Rozmarka, Alojzego Mazewskiego , Edwarda Moskala oraz obecnego prezesa KPA Franciszka Spuli.

Wiedza o tych wielkich Amerykanach polskiego pochodzenia jest ciągle mało znana.

Chciałbym w tym miejscu podziękować profesorowi Donaldowi Pienkosiowi z University of Wisconsin Milwaukee za popularyzowanie historii KPA. Dr Pienkos  jest autorem pozycji na temat historii KPA:” „For Your Freedom Through Ours: Polish American Efforts on Poland’s Behalf, 1863–1991”, książki pisanej nie tylko z perspektywy naukowca, ale świadka i animatora wydarzeń, które tworzyły historię KPA.

W artykule tym korzystam właśnie z tego źródła. Mimo wielu działań aktywistów KPA z Wisconsin pozycja ta nigdy nie doczekała się polskiego wydania, dostępna jest tylko w języku angielskim. Może przy okazji jubileuszu Kongresu uda się tę pozycję w końcu wydać po polsku.

Dokonania Kongresu Polonii Amerykańskiej-typologia Dr. Pienkosia:

1944-1960- „Era Bohaterska”- to okres niezwykłej aktywności charyzmatycznego Karola Rozmarka, niezliczone podróże wraz z innymi aktywistami KPA i prezentowanie zdecydowanego sprzeciwu przeciwko sowieckiej dominacji w Europie Wschodniej i Polsce. Zwieńczeniem ich działań było zaprezentowanie ich poglądów na spotkaniu założycielskim ONZ w San Francisco w 1945 roku oraz konferencji ministrów spraw zagranicznych w Paryżu w 1946 roku. Rozmarek odwiedził i przeprowadził skuteczną kampanię na rzecz poprawy warunków w obozach dla ofiar II wojny w Niemczech..

W 1948 KPA wsparł starania lobbystów, aby umożliwić 140 tysiącom polskich uchodźców wojennych i wojskowych przyjazd do USA i ubieganie się o obywatelstwo amerykańskie poza obowiązującymi zasadami przydziału. KPA poparł też utworzenie Radia Wolna Europa w 1949 roku, by za jego pośrednictwem przekazywać narodom znajdującym się pod dominacją sowiecką wiadomości z wolnego świata. Kongres Polonii Amerykańskiej doprowadził do zatwierdzenia przez Kongres USA śledztwa w sprawie zbrodni katyńskiej, w wyniku którego stwierdzono w 1952 roku, że sprawcą tego bestialskiego mordu była Rosja sowiecka. 

Kongres Polonii Amerykańskiej wywierał w tym okresie ogromny wpływ na politykę amerykańską. W trakcie prezydenckiej kampanii wyborczej obaj kandydaci – wiceprezydent Richard Nixon i senator John F. Kennedy – wyrazili zdecydowane, przeciwne komunizmowi stanowisko i obaj, wraz z ustępującym prezydentem Dwightem Eisenhowerem, zwrócili się do KPA oraz Amerykanów polskiego pochodzenia z prośbą o poparcie. W listopadzie podczas wyborów Polonia głosowała na Kennedy’ego w stosunku 4:1, co stało się ważnym przyczynkiem dla jego zwycięstwa. Wpływ na amerykańską politykę był możliwy dzięki takim wybitnym postaciom obu światów amerykańskiego i polskiego jak kongresmen Klemens Zabłocki ze stanu Wisconsin i wielu jemu podobnym. Karol Rozmarek urodził się w 1897 zmarł w 1973. Był charyzmatycznym działaczem polonijnym, adwokatem i wydawcą. Jego dokonania niestety nigdy nie doczekały uznania przez polski rząd.

Era druga-1960–1980

W drugim okresie swej historii KPA stanął w obliczu stopniowych zmian w polityce globalnej USA, będących rezultatem kryzysu kubańskiego w 1962 roku i masowej, przedłużającej się wojny, mającej na celu obronę Wietnamu Południowego  przed zajęciem go przez komunistów. Wydarzenia te przekierowały amerykańskie priorytety, umieszczając je z dala od Europy Wschodniej. Dodatkowo, polityka odprężenia prezydenta Nixona wobec Moskwy na początku lat siedemdziesiątych niejako umożliwiła wysiłki polskiego reżimu pod wodzą następcy Gomułki, Edwarda Gierka, aby nawiązać stosunki czysto gospodarcze z USA i Amerykanami polskiego pochodzenia. Drugi prezes KPA, Alojzy Mazewski, mecenas obracający się w kręgach republikańskich, zdecydowanie się tym wysiłkom sprzeciwił. W rezultacie KPA skrytykowany został za swój „przestarzały” antykomunizm.

Po latach lobbingu, w 1975 roku KPA odniósł sukces w kwestii uznania przez Stany Zjednoczone powojennej granicy Polski z Niemcami. Było to częścią Aktu Końcowego Konferencji Bezpieczeństwa i Współpracy w Europie – umowy międzynarodowej, podpisanej przez 35 szefów państw, w tym prezydenta USA Geralda Forda. Dokument te zawierał zapis o integralności terytorialnej państw-sygnatariuszy i nienaruszalności granic, w tym zachodniej granicy Polski. Akt Końcowy Konferencji Bezpieczeństwa i Współpracy w Europie zawierał też zasadę poszanowania praw człowieka oraz wolności politycznej i religijnej, m.in. w państwach komunistycznej Europy. Wpływ tego typu polityki miał być ogromny – zmuszała ona komunistów do przyznania większych praw dysydentom, a przede wszystkim członkom znaczącej opozycji politycznej w Polsce.

Zmieniała się też wewnętrzna sytuacja ekonomiczna w Polsce, ale na gorsze. Gospodarka, po krótkiej poprawie w roku 1970, gwałtownie się pogorszyła, po części z powodu niekompetencji reżimu Gierka. Niedobory żywności oraz wzrost cen towarów spowodował rosnące niezadowolenie społeczne. W październiku 1978 roku przyszło dodatkowo zaskakujące i historyczne wydarzenie – wybór arcybiskupa Krakowa, kardynała Karola Wojtyły, na głowę Kościoła katolickiego w Rzymie. Jego pierwsza wizyta w Polsce jako papieża Jana Pawła II, w czerwcu 1979 roku, miała ogromny wpływ na Polaków. Przemawiając do ogromnych tłumów, za każdym razem podkreślał on wsparcie Kościoła dla praw obywateli i ich dziedzictwa narodowego.

Alojzy Antoni Mazewski urodził się w 1910  i zmarł w 1988 roku. Był prawnikiem i działaczem polonijnym. 3 lipca 1988 r. Prezydent RP na Uchodźstwie Kazimierz Sabbat odznaczył go pośmiertnie Wielką Wstęgą Orderu Odrodzenia Polski.

Era trzecia 1980–1999

Latem 1980 roku, pogłębiający się kryzys w Polsce doprowadził do powstania Niezależnego Samorządnego Związku Zawodowego „Solidarność”, którego zasady były w zgodzie z nauczaniem Jana Pawła II. KPA, w ścisłej współpracy z prowadzonym przez emigrantów Północnoamerykańskim Centrum do Spraw Polskich (North American Center for Polish Affairs) na Uniwersytecie w Michigan, pilnie obserwował wydarzenia w Polsce i na bieżąco informował o nich rząd USA. Sukces ówczesnego prezesa KPA Alojzego Mazewskiego w budowaniu dobrych relacji z kolejnymi prezydentami amerykańskimi, a także jego kontakty z doradcą prezydenta Jimmy’ego Cartera ds. bezpieczeństwa narodowego USA, Zbigniewem Brzezińskim, przyczyniły się do wzrostu znaczenia KPA i jego pozycji na amerykańskiej scenie politycznej.

Krótko po ustanowieniu stanu wojennego w Polsce i zdelegalizowaniu Solidarności w grudniu 1981 roku, Mazewski spotkał się w Białym Domu z prezydentem Ronaldem Reaganem. KPA zdecydowanie stanął za potępieniem przez Reagana stanu wojennego wprowadzonego przez następcę Gierka, generała Wojciecha Jaruzelskiego. Kongres był również aktywny w ramach pomocy humanitarnej – we współpracy z przywódcami polskiego Kościoła, poprzez organizacje i fundacje charytatywne do roku 1990 wysłał do Polski żywność i środki medyczne dla najbardziej potrzebujących na sumę 160 mln dolarów. Liczba ta jest porównywalna do wartości towarów wysłanych przez RPA dla polskich uchodźców, jeńców wojennych i personelu sił zbrojnych w czasie i po II wojnie światowej.

Dzięki odwadze Polaków, wspieranych przez Kongres Polonii Amerykańskiej, amerykański ruch związkowy i administrację prezydenta Reagana, reżimowi Jaruzelskiego nie udało się zniszczyć Solidarności. Pod koniec dekady lat osiemdziesiątych pogłębiający się nadal kryzys gospodarczy w Polsce doprowadził do nowych demonstracji robotniczych, które stwarzały realne zagrożenie dla przetrwania reżimu. Pod wpływem radzieckiego prezydenta i reformatora Michaiła Gorbaczowa (1985–1991), w styczniu 1989 roku generał Jaruzelski zdecydował się na rozpoczęcie nowego dialogu z Solidarnością. Historyczne obrady „okrągłego stołu” doprowadziły do przywrócenia Solidarności pełnego statusu prawnego i zorganizowania wyborów parlamentarnych w czerwcu tego samego roku. To de facto referendum społeczne w sprawie systemu przyniosło całkowite zwycięstwo Solidarności i odrzucenie przez Polaków reżimu komunistycznego. Efektem tego było wyłonienie we wrześniu rządu kierowanego przez Solidarność, narodziny demokratycznej III Rzeczypospolitej Polskiej i rozwiązanie niegdyś wszechmocnej Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej w styczniu 1990 roku. Polska bezkrwawa rewolucja doprowadziła też do upadku innych rządów komunistycznych w Europie Wschodniej, rozpadu Związku Radzieckiego w 1991 roku i końca zimnej wojny.

Kongres Polonii Amerykańskiej od samego początku popierał działalność Solidarności i współpracował z administracją Reagana przy programie „Narodowy Dar dla Demokracji” (National Endowment for Democracy), którego celem było m.in. wspieranie polskiej opozycji podziemnej. Już w październiku 1989 roku, nowy prezes Kongresu, niezwykle energiczny Edward Moskal, udał się z wizytą do Polski, by jako szef delegacji KPA spotkać się z liderami nowego rządu solidarnościowego. Zapewnił wówczas Polaków o pełnym poparciu Polonii dla celów ich nowego przywództwa.

KPA poparł ustawę Wspierania Demokracji Europy Wschodniej (SEED), zapewniającą Polsce 800 mln dolarów pomocy, która obejmowała utworzenie Polonijnego Funduszu dla Przedsiębiorstw (Polish American Enterprise Fund) w wysokości 240 mln dolarów, mającego wesprzeć restrukturyzację polskiej gospodarki w zgodzie z zasadami wolnego rynku. W 1991 roku Moskal spotkał się z prezydentem George’em H.W. Bushem i uzyskał jego poparcie dla pełnego międzynarodowego uznania granic Polski z nowo zjednoczonym państwem niemieckim. Od 1993 roku KPA prowadził lobbing o przyjęcie Polski do Organizacji Paktu Północnoatlantyckiego (NATO), postrzegając to członkostwo jako istotne dla bezpieczeństwa narodowego Polski i jednocześnie sukces w jej wysiłkach na rzecz budowania demokracji i transformacji gospodarczej. Co istotne, podczas obchodów 50. rocznicy założenia KPA w listopadzie 1994 roku w Buffalo zarówno prezydent Lech Wałęsa, jak i premier polskiego rządu Waldemar Pawlak podziękowali członkom Kongresu za ich nieustanne zaangażowanie w Polsce.

W roku 1998, po czterech latach starań, Senat Stanów Zjednoczonych przegłosował stosunkiem 80:19 zmianę traktatu NATO tak, by umożliwić przyjęcie Polski, Czech i Węgier do sojuszu: „za” opowiedziało się 21 z 24 senatorów pochodzących z dwunastu stanów zamieszkanych przez największą liczbę Amerykanów polskiego pochodzenia. W roku 1999 cel ten został osiągnięty – NATO powiększyło się z 16 do 19 państw. Wejście Polski do Paktu Północnoatlantyckiego stanowi jedno z największych osiągnięć KPA. To również sygnał, że Kongres zakończył swą misję wspierania uzyskania pełnej wolności przez Polskę i jej integracji z transatlantycką społecznością demokratycznych narodów.

Edward J. Moskal (1924-2005) – przedsiębiorca polskiego pochodzenia, działacz polonijny, trzeci prezes Kongresu Polonii Amerykańskiej. W 1993 r., za wybitne zasługi w działalności polonijnej oraz osiągnięcia w dziedzinie polsko-amerykańskiej współpracy, prezydent Lech Wałęsa odznaczył go Krzyżem Komandorskim z Gwiazdą Orderu Zasługi Rzeczypospolitej Polskiej. W 1997 r. Moskal został mianowany honorowym obywatelem Krakowa, a w 2003 r. –Zamościa. Uhonorowany był ponadto doktoratem honoris causa Akademii Medycznej w Poznaniu. Tylko w ostatnim przypadku, mimo znanych kontrowersji dotyczących osoby prezesa Moskala, ojczyzna nie zapomniała o zasługach tego lidera Kongresu.

Era czwarta- 1999–teraz

Po roku 1999 KPA stanął przed potrzebą przedefiniowania swej historycznej misji. Niestety, prezes Moskal nie poprowadził Kongresu w kierunku realizacji tego zadania. W zamian, zabierał głos w debatach, w których decyzje należały tylko do Polaków i wybranych przez nich przywódców. (Na przykład, był przeciwny wejściu Polski do Unii Europejskiej, co postawiło go w sprzeczności z poglądami papieża Jana Pawła II, byłego prezydenta Wałęsy i większości Polaków, którzy w 2003 roku opowiedzieli się w referendum za przynależnością do UE). Po śmierci Moskala w 2005 roku, zadanie zmiany misji i jej wdrożenia spoczęło w rękach jego następcy, Franka J. Spuli.

Ważnym działaniem KPA w tym czasie była praca dyrektora wykonawczego KPA Leszka Kuczyńskiego (1947–2008) na rzecz uzyskania odszkodowań dla setek tysięcy osób zmuszanych do niewolniczej pracy przez nazistowskie Niemcy podczas II wojny światowej. Wynegocjowano wówczas sumę 1,6 mld dolarów, jaką miały zapłacić niemieckie firmy, które korzystały z przymusowej pracy tych ludzi. Doprowadzono tym samym do zadośćuczynienia ponad miliona ofiar, w tym 500 tysięcy Polaków. Ponad 52 mln dolarów przyznano Polakom mieszkającym w Stanach Zjednoczonych i Kanadzie. W uznaniu jego zasług, w 2002 roku Kuczyński został wybrany na przewodniczącego Rady Koordynacyjnej Polonii Świata (Coordinating Council of World Polonia), której KPA był jednym z założycieli w 1978 roku (Rada miała działać na rzecz wolnej Polski).

Franciszek Spula, także Frank Spula urodził się w Chicago. Ukończył studia w zakresie biznesu na Uniwersytecie DePaul w Chicago, pracował następnie w organizacjach polonijnych. Pełni funkcję prezesa Związku Narodowego Polskiego, największej polonijnej organizacji bratniej pomocy w Stanach Zjednoczonych (z siedzibą w Chicago). Od października 2005 jest także prezesem Kongresu Polonii Amerykańskiej. Oba stanowiska objął po zmarłym w marcu 2005 Edwardzie Moskalu. Na stanowisko prezesa ZNP został wybrany podczas konwencji w Filadelfii w czerwcu 2005 (na niepełną kadencję do 2007).Odznaczony przez prezydenta Bronisława Komorowskiego Krzyżem Oficerskim Orderu Zasługi w 2011roku.

Podsumowanie najważniejszych działań Kongresu Polonii Amerykańskiej:

•  Zapewnienie udziału Stanów Zjednoczonych w finansowaniu Radia Wolna Europa,
•  Praca nad stworzeniem programu emigracyjnego dla obywateli, którzy nie mogli wrócić na tereny okupowane przez Sowietów po II wojnie światowej (Displaced Persons Program), aby zapewnić im bezpieczną emigrację do USA.W ramach tego programu do USA przyjechało 150 000 polskich obywateli.
•  Zapewnienie udziału Stanów Zjednoczonych do uznania polskich granic na Odrze i Nysie     przez państwo niemieckie.
•  Doprowadzenie do przeprowadzenia śledztwa w Kongresie Stanów Zjednoczonych w sprawie zbrodni w Katyniu i uznanie Sowietów winnych tej zbrodni.
•   Uznanie benefitów dla polskich weteranów I i II wojny światowej i zrównanie ich z benefitami weteranów amerykańskich.
•   Zaangażowanie rządu Stanów Zjednoczonych do udziału w National Endowment for Democracy (NED) –pomocy dla podziemnej Solidarności podczas stanu wojennego.
•   Prowadzenie akcji lobbingowej w celu zaangażowania Polski w Support East European                   Democracies Act (SEED Act) –wielomilionowy program pomocowy.
•  Ustanowienie Polish American Enterprise Fund (PAEF)- programu pomocowego dla Polski.
•   Ustanowienie Polish American Freedom Foundation (PAFF)-programu pomocowego dla Polski.
•   Pomoc w ustanowieniu prawa dla uciekinierów politycznych z Polski z czasów stanu wojennego.
•  Poparcie amnestii imigracyjnej dla osób, które przybyły nielegalnie do USA przed 1979 rokiem.
•   Akcja lobbingowa w celu poparcia starań wstąpienia Polski do NATO.
•   Udział w negocjacjach w celu przyznania obywatelom polskim rekompensaty za pracę przymusową w nazistowskich Niemczech.
•  Pomoc materialna w wysokości $200 milionów dolarów na sprzęt medyczny i pomoc dla ofiar powodzi w latach 1997 i 2001.
•   Akcja lobbingowa w celu zniesienia wiz dla Polaków.

Za tymi wszystkimi działaniami stoją liderzy poszczególnych organizacji należących do KPA. Nie wolno jednak zapominać o setkach, tysiącach bezinteresownych woluntariuszy, którzy codziennie poświęcają swój czas i pieniądze, aby pomóc naszej Ojczyźnie. Tym wszystkim ludziom także należy się wdzięczność i szacunek.


Waldemar Biniecki – urodzony w Bydgoszczy w 1962 r. W USA od 2000 r., żonaty z Susan (profesor na Kansas State University), syn Daniel Kazimierz 7 lat. Od 2010 r. jest prezesem KPA w Wisconsin. Obecnie członek założyciel KPA w Kansas i dyrektor rady doradczej Polish American Communication Initiative – PACI. Właściciel Biniecki Consulting, wykładowca w Kansas State University, działacz polonijny. Hobby – historia, podróże, technologia, polityka. Liberalny konserwatysta. email: biniecki@gmail.com

Głos z Kansas czyli... jak efektywnie realizować polską politykę historyczną w Stanach Zjednoczonych.

Tak się wszystko zaczęło...

W 2002 roku mieliśmy  wspaniałą okazje być zaangażowani w organizacje wielkiej wystawy „Splendor of Poland” ,która miała miejsce w Houston,San Francisco i naszym mieście Milwaukee. Pomysłodawcą i głównym  animatorem tej wystawy była Laurie Winters z Milwaukee Art. Musem. Pozostali realizowali wydarzenia towarzyszące. Było ich cale mnóstwo, bo cale Milwaukee chciało mieć swój skromny udział w tym wydarzeniu. Byliśmy wtedy osobami nowymi, przyjechaliśmy przecież do USA w 2000 roku, stad tez lokalna Polonia nie od razu się do nas przekonała. Susan pracowała wtedy w Instytucie Spraw Międzynarodowych na Uniwersytecie Wisconsin  w Milwaukee. Ja otwierałem mój  edukacyjny biznes  i uczyłem języka polskiego dla „nie studentów “na tym samym uniwersytecie. Obydwoje zaangażowaliśmy się w pomoc w tym wielkim dla polskiej społeczności wydarzeniu. Mnie przypadła w udziale praca dla Milwaukee Symphony Orchestra, która wystawiała właśnie „Stabat Mater” Karola Szymanowskiego, trzeba było wiec wyszkolić chór ,aby śpiewał po polsku i przybliżyć postacie polskich kompozytorów. W końcu odbyło się wielkie otwarcie wystawy. Przybyli miedzy innymi  Adam Karol Czartoryski, prof. Zbigniew Brzeziński, prof. Sławomir Wandycz ,byli tez polscy dyplomaci (Konsul Generalny RP w Chicago Franciszek Adamczyk) i wielu innych. Wystawę obejrzało na podstawie sprzedanych biletów ponad  150.000 osób. Wydawnictwo prasowe uniwersytetu w Yale wydało przepiękny katalog z wystawy. O wystawie pisano w całych Stanach Zjednoczonych. Każde takie wielkie wydarzenie musi posiadać programy towarzyszące a lokalni liderzy polonijni musza być przeszkoleni jak planować i realizować takie wydarzenia. Potem zaczęliśmy  sami organizować wydarzenia polonijne w powiazaniu ze środowiskiem akademickim. Wykorzystując  naturalnych sprzymierzeńców i trend w amerykańskiej edukacji do internacjonalizacji programów edukacyjnych ,zaczęliśmy  pokazywać polskie produkcje filmowe w Milwaukee: Katyń w 2010 , „The Way back „w 2011 i„Bitwę Warszawska” w 2012. Potem Susan otrzymała propozycje i pracy w Kansas State University. Podjęliśmy decyzje o przeprowadzce do Manhattan, Kansas.

Po przyjeździe zaczęliśmy nawiązywać lokalne kontakty.  Okazało się, że na KSU pracuje aż 6 profesorów z Polski. W trakcie zawierania tych znajomości szybko okazało sie,że wiedza  wśród tubylców na temat Polski jest znikoma. Powiedziałem wtedy do Zuzi:

Musimy zrobić jakąś dużą polską imprezę na tym uniwerku, bo Oni wszyscy o Polsce nic nie wiedzą. I tak się zaczęło. Szybko przypomniałem sobie rozmowę z Konsulem Robertem Rusieckim, który wręczył mi w Chicago egzemplarz książki „Life in a jar”. W czasie grillowania z profesorami pytałem czy pamiętają człowieka z Kansas, który odkrył amerykańskiej  publiczności Irenę Sendler? Pamiętali. Potem zadzwoniłem do Pani Konsul Generalnej Pauliny Kapuścińskiej w Chicago i zapytałem kiedy wystawa o Polakach ratujących Żydów z Holokaustu może przyjechać do Manhattan,Kansas?Odpowiedź była pozytywna.

Może przyjechać, ale dopiero w lutym 2013. I zaczęły się gorączkowe przygotowania, konsultacje.

Pomysł był taki:

Konsulat RP w Chicago przywozi i odwozi wystawę, a KSU organizuje całą resztę czyli: marketing( lokalna prasa i telewizja, studenci,szkoły w tej części Kansas, grupy wyznaniowe itd.),miejsce ekspozycji –Hale Libriries –II piętro,tuz  przy wejściu do czytelni, gdzie wszyscy  wchodzący muszą przejść obok wystawy. Kto się podjął dzieła organizacji? Były to: KSU College of Education,Leadership Studies,Hale Libraries oraz Kongres Polonii Amerykańskiej w Kansas, który się właśnie formuje. Razem z Panią Konsul doszliśmy do wniosku, że przy oficjalnym otwarciu wystawy należy uhonorować  twórców projektu Irena Sendler.Warto w tym miejscu przybliżyć tę wspaniałą historię. Oni sami siebie charakteryzują w ten sposób: “protestanccy uczniowie odkryli  katolicką kobietę, która ratowała żydowskie dzieci. “Jesienią 1999 nauczyciel z Kansas -Norman Conard zachęcił 3 uczennice z liceum: Megan Stewart, Elizabeth Cambers i Sabrina Coons,aby wzięły udział w corocznym projekcie poświęconym Narodowemu Dniu Historii. Norm pokazał im artykuł z Internetu z marca 1994,który mówił, że „Irena Sendler uratowała 2500 żydowskich dzieci z Warszawskiego Getta”. Norman powiedział im, że artykuł najprawdopodobniej posiada błędy i trzeba to sprawdzić. Dziewczyny rozpoczęły dociekać prawdy. Napisały przedstawienie o tym jak żydowskie dzieci były ratowane pod tytułem: „Life in the jar” i zaczęły je prezentować. W listopadzie 2008 mały już na koncie ponad 300 spektakli wystawionych w USA i Europie. Potem odkryły, Irena Sendler ciągle cieszyła się doskonałym zdrowiem i mieszkała w Polsce. Potem zaczęły się wywiady w mediach amerykańskich i popularyzowanie Ireny Sendler dla amerykańskiej publiczności. Rozpoczęły się także podróże do Polski do pani Ireny sponsorowane przez społeczność żydowska z Kansas City. Napisano książkę i nakręcono film pod tym samym tytułem” Life in the Jar”. W 2009 Hallmark Hall of Fame wyprodukował “The Courageous Heart of Irena Sendler” dla stacji CBS,którego światowa premiera odbyła się w Fort Scott, Kansas. Pani Irena umarła w maju 2008,ale  międzynarodowa pamięć o niej jest ciągle propagowana przez „Life in the Jar project”.

Wracając do wystawy. To dobrze, że polskie placówki dyplomatyczne posiadają już takich dyplomatów, którzy potrafią chwycić za serca amerykańską publiczność. Pani Konsul Generalna Paulina Kapuścińska z pewnością do takiego grona należy i chwała MSZ, że oddelegowuje do pracy tak wspaniałe osoby jak pani Konsul. Wystąpienie Pani Konsul było imponujace.Wszyscy byli pod wrażeniem słów odnoszących się do Holokaustu: „To jest sprawa edukacji, aby to co zdarzyło się przeszło 70 lat temu-nie zdarzyło się już więcej”.

Wystawę obejrzeli profesorowie, studenci, nauczyciele, uczniowie szkół średnich. Nakręcono profesjonalne filmy dokumentalne o projekcie Irena Sendler i  dokument w którym Pani Konsul Paulina Kapuścińska rozmawia z Dziekanem Koledżu Edukacji Dr. Debbie Mercer na temat Polski i edukacji w Polsce. Przeprowadzono wiele prezentacji na temat historii polskich Żydów, wyświetlono filmy o Irenie Sendler.Wystawę relacjonowała lokalna prasa i telewizja. W trakcie pisania jest także artykuł naukowy o wpływie wystawy na ich uczestników.

W marcu wystawa zawitała  do innego kampusu Kansas State University –Oletha,które znajduje się na przedmieściu Kansas City.

Najbardziej cieszy nas fakt, że Norm Conard i jego uczennice zostały w końcu dostrzeżone przez Polski Rząd. Jest sprawą bardzo ważną, aby umieć dostrzec naturalnych sprzymierzeńców dla polskiej sprawy tu w Stanach Zjednoczonych. Jest ich sporo i nie zawsze mieszkają Oni w Waszyngtonie, Nowym Jorku czy Chicago.Przyklad Kansas pokazuje nam, że efektywna polityka historyczna może kształtować amerykańskie elity w obszarach, które na ogół uważamy jako niewarte eksploracji. W Kansas został wykonany pierwszy ważny krok. Czy będą następne? Zależy to od polskiego rządu, lokalnej Polonii i amerykańskich instytucji edukacyjnych, które śmiało czasami bez większego rozeznania wkraczają w internacjonalizacje swoich programów edukacyjnych. Jest to wspaniały moment do promocji polskiej polityki historycznej ,aby częściej gościła w murach amerykańskich uczelni. W Kansas mamy również bazy wojskowe, których żołnierze i oficerowie służyli z naszymi żołnierzami w Iraku i w Afganistanie. Czas na pokazanie Polski, jej  wspanialej historii i kultury oraz tego o co najczęściej pytają młodzi Amerykanie: Jaka jest Polska dzisiaj? Jacy są młodzi Polacy?

Susan Yelich Biniecki  i Waldemar Biniecki

(oboje pracują w Kansas State University w College of Education, Susan jest profesorem w  departamencie Educational Leadership a Waldemar jest wykladowca w CIMA Center for Intercultural and Multilingual Advocacy, przez  12 lat mieszkali w Milwaukee,Wisconsin, syn Daniel Kazimierz ma 7 lat)


Gwiazda Polarna, kwiecień 2013