Artykuł ukazał się w Dzienniku Berlińskim 13 października 2016 i Nowym Dzienniku 17 października 2016.
Na wstępie pragnę zaznaczyć, że autor posiada bogate, udokumentowane doświadczenie w realizacji programów międzynarodowych w Stanach Zjednoczonych. Zrealizował dziesiątki programów edukacyjnych poświęconych sprawom polskim w Stanach Zjednoczonych w środowiskach akademickich, instytucjach, międzynarodowych, biznesowych. Publikuje artykuły publicystyczne na temat budowania polskiej diaspory na świecie w prasie polonijnej w USA, Europie oraz w Polsce.
Zrealizował lub współrealizował w USA takie wydarzenia jak: „Splendor of Poland”, pokazy filmów polskich takich jak; „Katyń”, „Bitwa Warszawska 1920” „The Way back”, spotkania z polskimi ekspertami i dyplomatami w zakresie historii, polityki, ekonomii. Realizował także wystawy: “The Righteous Among the Nations” i "The World Knew: Jan Karski’s Mission for Humanity".
Jak realizować takie programy, aby były one jak najbardziej efektywne i docierały do amerykańskich elit? Odpowiedź brzmi jednoznacznie: planowanie, planowanie i jeszcze raz planowanie. Realizacja programów międzynarodowych w Stanach Zjednoczonych posiada bogatą historię i zanim powstały profesjonalne instytucje zajmujące się tą tematyką programy te miały swoje miejsce w bibliotekach, muzeach, uniwersytetach i w innych miejscach takie jak centra etniczne.
Aby realizować polską politykę historyczną w Stanach Zjednoczonych musimy całkowicie odrzucić polską „spontaniczność” i organizowanie czegokolwiek na ostatnią chwilę. Istotne jest to, aby wydarzenie znalazło się w katalogach i materiałach marketingowych co najmniej na pół roku przed wydarzeniem. Nawiązywanie kontaktów i odnajdywanie właściwych ludzi wymaga niejednokrotnie długiego okresu czasu i jest naturalną fazą w tym procesie.
W swojej działalności autor organizował polskie programy zawsze z udziałem partnerów lokalnych. Chodziło przede wszystkim o przerzucenie kosztów organizacji tych programów na partnerów, którzy zapewniali miejsce, technologię, marketing oraz zapewniali publiczność. Istotne w tym momencie są umiejętności prezentacji pomysłu, zjednania sobie sprzymierzeńców oraz umiejętność przekonania Amerykanów do profesjonalizmu autorów pomysłu, trzeba więc mieć pełną orientację o funkcjonowaniu amerykańskich uniwersytetów i innych instytucji w których chcemy takie programy realizować. Ważne jest, aby zaprezentować konkretne i wiarygodne profesjonalne doświadczenie w tej mierze. Musimy dysponować pewnością siebie, posiadać wiarygodne materiały dla wszystkich uczestników spotkania. Prezentacja pomysłu, jest tym samym co przygotowanie się do poważnych negocjacji.
Ważnym elementem jest także umiejętność powiązania pomysłu ze środowiskiem lokalnym. Trzeba więc odrobić zadanie domowe i znaleźć takowe. W artykule tym autor chciałby skoncentrować się i zilustrować co udało się zrealizować w środowisku miasta uniwersyteckiego w stanie Kansas. Zrealizowano dwie duże wystawy: „Polish Righteous Among Nations” i "The World Knew: Jan Karski’s Mission for Humanity”. Narodził się więc pomysł włączenia do wystaw projektu „Life in the Jar”. Warto w tym miejscu przybliżyć tę wspaniałą historię. Autorzy projektu „Life in the jar” sami siebie charakteryzują w ten sposób: “protestanccy uczniowie odkryli katolicką kobietę, która ratowała żydowskie dzieci. “Jesienią 1999 nauczyciel z Kansas -Norman Conard zachęcił 3 uczennice z liceum w Fort Scott: Megan Stewart, Elizabeth Cambers i Sabrinę Coons, aby wzięły udział w corocznym projekcie poświęconym Narodowemu Dniu Historii. Norm pokazał im artykuł z internetu z marca 1994, który mówił, że „Irena Sendler uratowała 2500 żydowskich dzieci z „Warszawskiego Getta”. Norman powiedział im, że artykuł najprawdopodobniej posiada błędy i trzeba to sprawdzić. Dziewczyny rozpoczęły więc dociekać prawdy. Napisały przedstawienie o tym jak Irena Sendler ratowała żydowskie dzieci. Spektakl był wystawiany pod tytułem: „Life in the jar” . W listopadzie 2008 mały już na koncie ponad 300 spektakli wystawionych w USA i Europie. W międzyczasie odkryły, że Irena Sendler ciągle cieszyła się doskonałym zdrowiem i mieszkała w Polsce. Potem zaczęły się wywiady w mediach amerykańskich i popularyzowanie Ireny Sendler dla amerykańskiej publiczności. Rozpoczęły się także podróże do Polski do pani Ireny, sponsorowane przez społeczność żydowską z Kansas City. Napisano książkę i nakręcono film pod tym samym tytułem” Life in the Jar”. W 2009 Hallmark Hall of Fame wyprodukował “The Courageous Heart of Irena Sendler” dla stacji CBS, którego światowa premiera odbyła się w Fort Scott, Kansas, czyli tam, gdzie wszystko się zaczęło. Pani Irena umarła w maju 2008, ale międzynarodowa pamięć o niej jest ciągle propagowana przez projekt „Life in the Jar ”.
Amerykanie uwielbiają znajdywać sytuacje, w których oni też tworzą historię. Tylko na tej jednej uczelni amerykańskiej zrealizowano dwie wspomniane już wystawy, zorganizowano dla młodzieży akademickiej spektakl” Life in the Jar”. Zrealizowano kilka programów towarzyszących o historii Polski, pokazano film o Janie Karskim. Na wydziale pedagogicznym nakręcono profesjonalny film dokumentalny o projekcie „ Life in the Jar” zatytuowany: “The Irena Sendler Project Documentary: Life in a Jar”https://www.youtube.com/watch?v=zHod5WVDWEA. Do Polski z amerykańskiego uniwersytetu pojechała misja profesorów, aby nawiązać kontakty naukowe. Zwiedzono muzeum w Auschwitz, spotkano się z polskimi naukowcami na 4 uniwersytetach, spotkano się w IPN-nie. Kontakty naukowe trwają i rozwijają się.
Jak widać z udokumentowanych faktów ważne jest to, aby do amerykańskich profesorów i studentów poważnego na świecie uniwersytetu dotarła wyrazista informacja: „Polacy ratowali Żydów z Holokaustu”. Tę informację udało się autorowi upowszechnić. Konieczne jest jej powtórzenie na tym terenie za kilka lat. Wystawy obejrzały setki studentów- przyszłej elity nie tylko w Stanach Zjednoczonych, ale i z innych krajów. Następnym etapem działań autora będzie na pewno wystąpienie do władz polskich o uhonorowanie Norma Conarda, Megan Stewart, Elizabeth Cambers i Sabrina Coons, którzy otrzymali w tylko dyplomy uznania od Pani Konsul RP z Chicago.
Waldemar Biniecki – urodzony w Bydgoszczy w 1962 r. W USA od 2000 r., syn Daniel Kazimierz 10 lat. Obecnie: właściciel Biniecki Consulting działacz polonijny, autor i publicysta, współzałożyciel, prezes i CEO Fundacji PaxPolonica. email:waldemar.biniecki@paxpolonica.org
No comments:
Post a Comment